LIDIA BASAGLIA

Lidia Basaglia è nata a Poggio Rusco in provincia di Mantova il 17 settembre 1942 e dove tutt’ora risiede. Dopo aver avuto a che fare con contabilità e buste paga si è ritrovata a scrivere in vernacolo poggese.

Perché scrivo poesie?

Forse per esprimere e fermare emozioni, cose semplici e comuni oppure eloquenti perché hanno in sé il loro sorriso, la loro lacrima. Rappresento momenti di vita vissuta intensamente, interiormente, a volte sofferta, a volte con arguzia e leggerezza.

Cerco di mettere a fuoco con simpatia, debolezze, grandezze ed incongruenze dellʹanimo umano. Temi privilegiati sono la mia valle, gli affetti, le persone , i mestieri di una volta ed anche argomenti attuali.

Rivisito ed accendo immagini lontane descrivendole con il mio dialetto corposo, frizzante, e sapido … patrimonio da salvare.

Ho dato alle stampe la mia raccolta composta da 72 poesie intitolata CRISTAI DA SGUASA (cristalli di rugiada) nel dicembre del 2013.

Ho vinto parecchi premi ma il più importante è il “ Premio speciale per la miglior opera dialettale” ove ho concorso col mio libro al Premio letterario internazionale Locanda del Doge a Rovigo nel 2015.

Ora, sono pronta per la seconda raccolta.

AL RIMÒRS

A s’éra ‘l mercatin d’antiquarià
quand n’òm piculòt, quas tüta pansa
ciacarand dal pü,dal men al m’ha dmandà
se par casu in ca gh’ho quèl ch’am vansa

Sübit l’è rivà cul sò furgón
e sensa perdar temp in ci-o-cò
l’ha tacà a cargar al brüt e ‘l bón
e par ültim anch’an vèc cumò

Al cumò ‘d me nona cun spècéra
lü, ch’al saeva ‘l valor ‘d se stés
murtificà e cun anima sincera
a pareva ch’am parles cun an fil ‘d vós

“Cara la me pütina, cuşa fèt?
questa la duvrés vèsar la me ca
son vèc,sòp, taruli’ ma pien ‘d segret
memorii antichi, presióşa eredità.

An spasi par l’amor e i sentiment
e li paroli ch’ann’è pü sta dit
queli ‘d tò nonu, chi ha mandà al frónt
e sübit dop, al n’ha mai pü scrit”

Lagarmi amari tra patnina e farmai
tra i suspir ‘dla camara da lèt
in du mureul ach caresava i cavei
in du insiem i fava tanti pruget

Mi ho tacà a tarmar da l’ emusion
guardand la spècéra rigada ‘d lagarmón

Po’ al rümor…d’istintu ho ‘lvà na man
par salutar ‘n tòch ad cör ch’ho pèrs
ho santu’’n quèl, che dopu tanti an
incor ‘l ma şgria l’anima, ..al rimòrs


LA STÜA D’LA CA VECIA

L’era da tant temp ch’an turnava pù in la ca
forsi dal mument ch’i méa is n’era andà

Na mücia d’tlarini, ma sübit a l’ho vista
pugiada tac al mür freda, grişa e trista

I serc e la caldera i era d’fer ruşnent
la faciada e i purtei ad cricna curumlent

E pansar che me mama cul metalcrom e stras
la la tirava lüstra da tsurvia fin a bas

Cun al gróp in gola e li pütini a i oc
am son santada şó parchè m’tarmava i şnòc

Ad colp a m’è parù da sentr’an bon udor
e tut al griş intoran l’ha ciapà culor

Sui serc la pgnata rósa fata da smaltin
la buieva cun pasiensa dal brö cl’era pran fin

La pulentina a feti la fümava d’vapór
scutandas tut la pèl par far la grósta d’òr

Pù in là, l’udor d’ai al gneva d’an tigin
in du i faşöi stufà is pasava pian pianin

Al foran cald buient l’infiava l’busulan
fat cun öf, farina e po impastà a man

Quand a son arvgnüda ho tolt na decision
purtar a ca la stüa da metr’in dal salon

Cun d’l’ont ad gumbét a l’ho tuta sgurada
l’è gnüda tantu bela che i termu i l’ha invidiada

Na brancadina d’bruscui, an giurnal spigasà
e via cul sunfanèl an bel fögh ho impisà

In n’atim anch’i brocui i ha tacà s-ciucular
la stüa l’era viva, la ma vleva ringrasiar

E mi m’la tegn d’acat parchè in dal so calor
a gh’è sempar me mama e chi ş’ma strica l’cör


RIFLES DAL VELU’

Ecu ….. l’ora dal telegiurnal
ma cus’ela tüta cla cunfüşion
incor nantra careta dal mar
su na costa ‘dla nostra nasion !

Om e doni e putin ad culor
i è stipà, fis acme li sardeli
fam e fred e in i oc al teror
in d’an mar minacios, sensa steli

La speransa ad na vita pü umana
l’è la mola ca i ha indót a partir
su an rutam, quatr as ad fürtüna
cun al ris-c da puderas angar

Subit i angii ad la nostra marina
i s’impegna par fari sbarcar
i cunsola chi animi in pena
i a scalda , sensa gnent a dmandar

Am cumöf l’espresion ‘dna pütina
cun du ucion dai rifles dal velù
implurant i serca so mama
ma i dis, che purtrop l’an gh’è pü

Al gh’ha al pepu anca l’om di sucors
ch al la tegn strica fort al so pèt
fagutin tantu tendar e presios
prif, par sempar, dal pü grand ad i afet

Am sent dentar, na vós ca martela
la cusciensa, l’am völ dar na lesion
“pur sens’ali, fa l’angil in tera
e al to cör al darà i früt pu bon”