Wainer Mazza è di Motteggiana sulla riva dx del Po.
Dal 1975 nel Fogolèr è poeta dialettale e in lingua, cantastorie e animatore oltre che organizzatore di eventi quali il Concorso nazionale “Daffini” per cantastorie, la Cena degli Artisti Mantovani, Il festival degli scrittori della bassa di Pegognaga , La Festa in Piaseta a Mantova.





Un impegno costante che arriva alla soglia dei cinquant’anni che lo vede ancora in campo sia in ambito locale che nazionale.
Una decina di pubblicazioni a suo favore sempre con riferimento alle tradizioni, alla mantovanità e al dialetto.
A Don Doridc Bertoldi
An pretin şa destinà
a n ‘eterna puertà
là tra i fos ad Vilagròsa
tra cicin e’na qual ciòsa.
Lű ch’al gnea da Quistel
cun gravus al sŏ furdèl
la salŏt sènpar precària
e al nas senpar par aria.
Par vardàr da cal ciel
rivès şò an quaI bicer
u dli ròbi da magnà
par cla fam sensa pietà.
Sia par lő che i ső vinant
cuntadin e purcaràmt
biulch, mundini, ma anca padrùn
sènpar prunt a far di cunt.
Che mişeria. che tristesa
sensa stűi e sensa breta,
ma in al cőr cla pueşia
a s-ciarir an po’ la via.
Ch’l’ha det ben tra la sŏ gen
par ciapar an cunplirnent
purta a cà an qual scartos
par drisar an po’ i ső òs.
Ma che prct, ma che element
Senpr’ in serca d’asident
senpar in gir par admandà
sussistensa e dignità.
Cun la musa paisana
spèrsa inmèşa ala canpagna
sucia1isti a fagh paűra
par cla lòta şa madura.
Ècul chè al nostar pàdar
d’an dialet şa mès in quàdar
d’na pueşia frèsca e scèta
ch’l’è ancur buna ricèta.
Cal Don Doride “Anfibio”
chc ala rana al gh ha dat piglio
franşi e stràci ad pueşia
ch’a ris-ciàra ancòr la via.
Ad pocti e rimadùr
che i dis ch’i’è. brav sòl lor
dal pretin gh’è d’inparà
al dialet e l’űmiltà.
Al fòch di dialét
Al fòch di dialét
al s’inpésa e al sa şmorsa
cum li fïàmi dal cőr
cui mastér a dla gent
cul pasàr dal tenp
ch’al daşmenga li vèci paròli
par inventars’n ad nŏvi
a ogni giúran ch’a pasa.
Al parlàr di dialét
l’è an po’ cume l’aqua
‘na vò1ta pulida
e celèsta admè al ciel
adès şmòrta e grişa
cume an giuran ad fumana.
I dialét i sa sparpàgna
in sli teri dal mond
e i mèt li rais
e i crès fin a dar
i früt dal parlà.
Cume a fa’na màdar cul fiől
in i discurs di pűdlèt
tra marè e muiér
tra nòni e neù.
Tŏt par tégnar dacàt
an ben ch’l’è ad tőti
e ad nisűn
e ch’as pògia alşèr
indúa a nas l’arnùr,
l’amùr par la véta.
Al Rio l’è bel
Al Rio l’è bel
al par an büdèl
e dèntar ògni tant
agh casca an süpèl.
Ma sèmpar l’è bèl
e ad senti an quadrèl
ch’a casca şò in dl’acqua
par vèdar se almén
agh n’è armàs an qual s-cèl.
Bügandéri uramài
ta n’védi gnanch öna
e sòta l’asfalt
al pruföm l’è ad fògna.
Ma ògni tant al respìra
pasand sòta a chi punt
e dü lach lö l’ünés
sensa far cunfüşiùn.
Al Po a dà spetàcul
Öi ve mò
Öh, la ve adré Po la gent
e a s’agh càta al temp
da da ‘n’uciaàda e da pensàr
a töta cl’aqua.
Aqua grişa, spurca e rabida
ch’la sa şlarga senza ritégn
e forse la riva, la rivarà
indua l’è mai rivàda.
E lòr, òm
i va sü e şò
cun li man in bisàca
e i varda avanti
i dòcia indré
cume si pudées far quél.
Po’ i püsè vèc
i cumincia a cuntàr e a ricurdàr
li pieni ad i an pasà
la paüra, i rés-c, i dişàstar
cuş l’è dabùn al Po
e cuş l’è bun da far.
E adés quaşi igh parla
il nòmina
cume s’al fés ün d’lòr
cun cl’idéa in tésta
ad cunvinsal
da mia far dal mal
e, se propria,
andàl a far da ‘n’antra part.
Écu incö che al Po l’è in piena
e al dà spetàcul, ma al fa paüra,
incŏ, i òm is fa védar
par tégnach cinpagnia
cume par dmandàr scüşa
se fina a iér
i l’ha lasà ad par lö
come an can abandunà.
An can rabi e delüş
che quél bisogna ch’al mòşga.